Política de Aristóteles
Conta a tradición, que cando Platón deu a definición de Sócrates de hombre como “bípedo implume”, Dióxenes o cínico desplumóu un galo e ante el asombro de los discípulos e do mesmo Platón o soltóu na Academia dicindo: “¡Aquí tes un home!” y partiu entre risas e doblándose sobre sí mesmo. Entre la sorpresa e as risas dos seus discípulos saliu Platón ao frente respondiendo: "non te preocupes, agregaremoslle algo á definición" e gritolle a Dióxenes: "O hombre é un bípedo implume con uñas anchas". Dióxenes deixou de rír, dándose conta de que Platón también sabía responder.
O que queda claro tras esta anécdota é que esta definición do home é bastante imprecisa. Así que Aristóteles tomouse moi en serio atopar a definición de home máis axeitada.
Recordemos que para os gregos, tanto a ética coma a política son as dúas dimensión inseparables. A ética conduce á política, e a política ao ideal ético: a felicidade. En definitiva, a ética e a política teñen o mesmo obxectivo: o benestar e a felicidade humán.
Sen embargo, non esquezamos que o grego priorizaba a vida política por enriba da privada, co cal, a ética está dalgún xeito subordinada á política. É preferible o ben da comunidade que o ben dun individuo. Admáis, o individuo so pode realizarse e ser feliz en sociedade, xa que a sociedade é a que ten que proporcionar aquelo que os seus mebros necesitan para satistacer as súas necesidades.
Non é de extrañar que a definición que de Aristóteles de ser humán sexa xustamente esta. O home é aquel animal esencialmente político (=que ven de polis), aquel animal social. Este concepto é coñecido como zoon politikón (=animal político). O home aillado, non pode realizarse. Aquel home a quen non lle interese a política é un idiótes (=idiota). Xa que desentenderse da política é o mesmo que desentenderse de aquelo que che afecta directamente, ou como dicía Platón "O prezo de desentenderse da política é ser gobernado polos peores homes".
Aristóteles perfeccionou a terefa de racionalización, de estudio e clasificación dos rexímenes políticos emprendido por Platón. O estaxirita nega a posibilidade dun Estado perfecto, ao contrario que o seu mestre. Cada civilización vive en entornos diferentes, con culturas diferentes. É imposible establecer un sistema político válido para todos. Por iso, cada comunidade deberá atopar a organización que mellor se adapate as súas necesidades e recursos. Agora ben, si que se poden establecer algunhas xeneralidades.
ben común - monarquía - aristocracia - politeia (república)
ben particular - tiranía- oligarquía - democracia
Para Arsitóteles existen gobernos mellores e gobernos peores. O bo goberno é aquel que tende ao ben común, mentres que o mal goberno tende só ao interés particular do gobernante. Así, Aristóteles clasifica as formas de organización política ou as formas de goberno atendendo a dous criterios, un cuantitativo, e outro cualitativo; é dicir, segundo a cantidade de gobernantes e segundo o obxectivo de cada goberno.
Hoxe chamamos democracia ao que entón chamaban politeia, e o que Platón e Aristóteles chamaban democracia o chamamos demagoxía.
Arsitóteles dí que o goberno bo son todos os sistemas onde os gobernantes queran o ben común. Pero ten preferencia persoal pola politeia, a diferencia de Platón ¿Porqué? Por que é máis dificil que se equivoquen moitos que uns poucos. É máis sinxelo atopar leis para o ben común se son moitas mentes as que buscan e discuten. Ademáis, se gobernan moitos, cada un controlará ao outro. Impartiranse control entre eles.
Para que a vida política sexa satisfactoria, ademáis, é esencial a estabilidade. E esta só se pode conseguir evitando os extremos, igual que cando falaba da virtude na ética. Así, a mellor comunidade é máis moderada, aquela na que os individuos non son nin moi pobres nin moi ricos. É dicir, onde a clase maioritaria sexa a clase media.
Texto sobre a política aristotélica
O que queda claro tras esta anécdota é que esta definición do home é bastante imprecisa. Así que Aristóteles tomouse moi en serio atopar a definición de home máis axeitada.
Recordemos que para os gregos, tanto a ética coma a política son as dúas dimensión inseparables. A ética conduce á política, e a política ao ideal ético: a felicidade. En definitiva, a ética e a política teñen o mesmo obxectivo: o benestar e a felicidade humán.
Sen embargo, non esquezamos que o grego priorizaba a vida política por enriba da privada, co cal, a ética está dalgún xeito subordinada á política. É preferible o ben da comunidade que o ben dun individuo. Admáis, o individuo so pode realizarse e ser feliz en sociedade, xa que a sociedade é a que ten que proporcionar aquelo que os seus mebros necesitan para satistacer as súas necesidades.
Non é de extrañar que a definición que de Aristóteles de ser humán sexa xustamente esta. O home é aquel animal esencialmente político (=que ven de polis), aquel animal social. Este concepto é coñecido como zoon politikón (=animal político). O home aillado, non pode realizarse. Aquel home a quen non lle interese a política é un idiótes (=idiota). Xa que desentenderse da política é o mesmo que desentenderse de aquelo que che afecta directamente, ou como dicía Platón "O prezo de desentenderse da política é ser gobernado polos peores homes".
Aristóteles perfeccionou a terefa de racionalización, de estudio e clasificación dos rexímenes políticos emprendido por Platón. O estaxirita nega a posibilidade dun Estado perfecto, ao contrario que o seu mestre. Cada civilización vive en entornos diferentes, con culturas diferentes. É imposible establecer un sistema político válido para todos. Por iso, cada comunidade deberá atopar a organización que mellor se adapate as súas necesidades e recursos. Agora ben, si que se poden establecer algunhas xeneralidades.
ben común - monarquía - aristocracia - politeia (república)
ben particular - tiranía- oligarquía - democracia
Para Arsitóteles existen gobernos mellores e gobernos peores. O bo goberno é aquel que tende ao ben común, mentres que o mal goberno tende só ao interés particular do gobernante. Así, Aristóteles clasifica as formas de organización política ou as formas de goberno atendendo a dous criterios, un cuantitativo, e outro cualitativo; é dicir, segundo a cantidade de gobernantes e segundo o obxectivo de cada goberno.
Hoxe chamamos democracia ao que entón chamaban politeia, e o que Platón e Aristóteles chamaban democracia o chamamos demagoxía.
Arsitóteles dí que o goberno bo son todos os sistemas onde os gobernantes queran o ben común. Pero ten preferencia persoal pola politeia, a diferencia de Platón ¿Porqué? Por que é máis dificil que se equivoquen moitos que uns poucos. É máis sinxelo atopar leis para o ben común se son moitas mentes as que buscan e discuten. Ademáis, se gobernan moitos, cada un controlará ao outro. Impartiranse control entre eles.
Para que a vida política sexa satisfactoria, ademáis, é esencial a estabilidade. E esta só se pode conseguir evitando os extremos, igual que cando falaba da virtude na ética. Así, a mellor comunidade é máis moderada, aquela na que os individuos non son nin moi pobres nin moi ricos. É dicir, onde a clase maioritaria sexa a clase media.
Texto sobre a política aristotélica
Comentarios
Publicar un comentario