Éticas Materiais
As éticas materiais son aquelas que teñen un contido concreto, e nos din exactamente cal é o obxectivo a seguir para ter unha actitude ética.
Ter unha finalidade é o mesmo que ter unha teleoloxía. Por tanto as éticas materiais son éticas teleolóxicas: buscan un fin concreto.
A maioria das éticas son éticas materiais. O que as diferenza son os obxectivos que persigue cada unha. Sen mais precisos direi que todas persiguen facer o correcto, sen embargo todas entenden de diferente xeito qué é o correcto, o ben.
Vexamos algúns exemplos:
1. Intelectualismo moral
Chámase asi porque relaciona a sabiduria (o intelectual) coa ética (a moral). Os grandes representantes de esta ética son Sócrates e o seu discípulo Platón. Sócrates dicía que o home que é sabio, necesariamente é bo. Dicia que non existian homes malos, tan só ignorantes. Porque unha persoa sabia sabe que facer o ben benefica a todos. Se crees que facer o mal e mellor é porque eres un necio que non pensas as consceuencias. Por exemplo: seríamos todos mais felices nunha cidade xusta onde todos nos axudamos. É o mellor para todos. Se ti roubas, por exemplo, rompes esa armonía e pexudícaste a ti mesmo, xa que nunha sociedade onde poden roubar ninguén está totalamente tranquilo.
Platón pensaba parecido ao seu mestre, pero añadía tamén como obxectivo ademáis da sabidurida a xustiza. O home bo é o home sabio pero tamén xusto.
2. Eudemonismo
Esta palabra tan rara ven do termo eudemonia que significa felicidade. Unha ética eudemonista é por tanto unha ética que ten por obxectivo a felicidade. O obxectivo do home é a felicidade. Soemos poñer a Aristóteles como o representante da ética eudemonista.
¿Pero qué é felicidade? ¿Felicidade é estar tranquilo sen facer nada? ¿Felicidade é non ter que vir a clase e non ter que trabajar? ¿Qué entende Aristóteles por felicidade?
Aristóteles entende que felicidade é facer aquelo que desenvolve as túas maiores potencidades. Felicidade é autorrealizarse. Por iso estar tirado sen facer nada non é auténtica felicidade. Para Aristóteles entón, é desarrollar a nosa racionalidade, pois é o mais grande que temos. Él o chama "practicar a virtude que nos é propia", e xa que nos nos diferenciamos dos animais en tanto qeu somos racionais, a nosa virtude é a sabiduria.
Entón vemos que Aristóteles, discípulo de Platón, tamén identifica a intelectualidade coa ética. porque di que o fin da ética é a felicidade, e para obter felicidade hai que practicar a sabiduria. Co cal, en Aristóteles tamén atopamos certo intelectualismo moral. Poderíamos poñer a súa ética tamén no apartado anterior.
Xa vemos que en filosofía non hai respostas exactas nin definicións pechadas. Tan só clasificamos para entender, pero as clasificacións poden e deben ser cuestionadas.
3. Hedonismo
O hedonismo busca como fin último o placer. É unha ética que ten como fin o placer. Pero debemos pensar ben qué é o verdadeiro placer. Hai xente que non quere traballar e se pasa o día no sofá vendo a tele. Poderíamos dicir que esa persoa é un hedonista. Pero non estaríamos falando con correción. É certo que as veces escoitamos falar dunha persoa que non se complica e só fai o que lle da placer coma se fora un hedonista. Pero se somos precisos hai que analizar se é un autentico hedonista ou un falso hedonista.
A persoa que está tirada no sofá e non quere traballar está sentindo un placer pequeno pero se lle aveciña un futuro difícil. Durante dez anos non traballa. Pero tempo se lle acaban a axudas, a súa familia se farta de mantelo, queda só e non ten cartos para vivir mais que de un xeito precario. Mentres a persoa que traballou ten unha casa confortable e cos anos poderá xubilarse tranquilamente.
¿Quén é o verdadeiro hedonista?¿Quén pensa verdadeiramente no auténtico placer? ¿O que pensa no placer instantantáneo e pouco duradeiro ou o que pensa o placer a longo plazo e duradeiro?
O que hai que facer para ser un auténtico hedonista é proxectarse no futuro que desexas ter e traballar para conseguilo.
Outros xeitos de entender o placer é tamén identificalo cos placeres intelectuales. Algunhos placeres nos poden traer sufrimento. Por exeplo, se queremos ter moitas riquezas, podemos sufrir por non conseguilas. Pero si nos esforzamos en disminuir a nosa codicia, seremos máis felices. A amistade, as boas conversacións, practicar a sabiduria é o verdadeiro e máis permanente placer, pois no acarrexa dor e sufrimento posteriormente.
4. Ética cristiana
A ética cristiana serve como exemplo de unha ética relixiosa. Como toda ética relixiosa ten unhas normas que se deben seguir para ser un individuo ético. No caso do Cristianismo teríamos os mandamentos, que son normas concretas que debemos seguir como guía moral.
A ética cristiana ten o valor de especificar con normas moi concretas cómo debemos actuar. ten entón unha función pedagóxica sobre todo no pasado, cando a xente non sabía desarrollar a súa propia ética, pois realmente ao final chega ao mesmo tipo de normas que as demáis éticas.
Por exemplo: non matarás, non roubarás....
5. Utilitalismo moral
O Utilitarismo moral dí que o fin da ética e proporcionar maior utilidade a maior número de persoas posibles. As persoas deben actuar de tal xeito que de como resultado os maiores beneficios a maior número de persoas posibles.
Os máximos representantes son Benthan e John Stuar Mill.
O problema do utilitarismo é determinar cal é a maior utilidade para a maioria, o cal xera infinidade de dilemas éticos. Os utilitaristas persiguen a "maior utilidade" ou "o ben da maioria", e dicir, teñen que elixir aquelos actos que teñen consecuencias mais preferibles para a maioria das persoas que se vexan afectadas.
Ter unha finalidade é o mesmo que ter unha teleoloxía. Por tanto as éticas materiais son éticas teleolóxicas: buscan un fin concreto.
A maioria das éticas son éticas materiais. O que as diferenza son os obxectivos que persigue cada unha. Sen mais precisos direi que todas persiguen facer o correcto, sen embargo todas entenden de diferente xeito qué é o correcto, o ben.
Vexamos algúns exemplos:
1. Intelectualismo moral
Chámase asi porque relaciona a sabiduria (o intelectual) coa ética (a moral). Os grandes representantes de esta ética son Sócrates e o seu discípulo Platón. Sócrates dicía que o home que é sabio, necesariamente é bo. Dicia que non existian homes malos, tan só ignorantes. Porque unha persoa sabia sabe que facer o ben benefica a todos. Se crees que facer o mal e mellor é porque eres un necio que non pensas as consceuencias. Por exemplo: seríamos todos mais felices nunha cidade xusta onde todos nos axudamos. É o mellor para todos. Se ti roubas, por exemplo, rompes esa armonía e pexudícaste a ti mesmo, xa que nunha sociedade onde poden roubar ninguén está totalamente tranquilo.
Platón pensaba parecido ao seu mestre, pero añadía tamén como obxectivo ademáis da sabidurida a xustiza. O home bo é o home sabio pero tamén xusto.
2. Eudemonismo
Esta palabra tan rara ven do termo eudemonia que significa felicidade. Unha ética eudemonista é por tanto unha ética que ten por obxectivo a felicidade. O obxectivo do home é a felicidade. Soemos poñer a Aristóteles como o representante da ética eudemonista.
¿Pero qué é felicidade? ¿Felicidade é estar tranquilo sen facer nada? ¿Felicidade é non ter que vir a clase e non ter que trabajar? ¿Qué entende Aristóteles por felicidade?
Aristóteles entende que felicidade é facer aquelo que desenvolve as túas maiores potencidades. Felicidade é autorrealizarse. Por iso estar tirado sen facer nada non é auténtica felicidade. Para Aristóteles entón, é desarrollar a nosa racionalidade, pois é o mais grande que temos. Él o chama "practicar a virtude que nos é propia", e xa que nos nos diferenciamos dos animais en tanto qeu somos racionais, a nosa virtude é a sabiduria.
Entón vemos que Aristóteles, discípulo de Platón, tamén identifica a intelectualidade coa ética. porque di que o fin da ética é a felicidade, e para obter felicidade hai que practicar a sabiduria. Co cal, en Aristóteles tamén atopamos certo intelectualismo moral. Poderíamos poñer a súa ética tamén no apartado anterior.
Xa vemos que en filosofía non hai respostas exactas nin definicións pechadas. Tan só clasificamos para entender, pero as clasificacións poden e deben ser cuestionadas.
3. Hedonismo
O hedonismo busca como fin último o placer. É unha ética que ten como fin o placer. Pero debemos pensar ben qué é o verdadeiro placer. Hai xente que non quere traballar e se pasa o día no sofá vendo a tele. Poderíamos dicir que esa persoa é un hedonista. Pero non estaríamos falando con correción. É certo que as veces escoitamos falar dunha persoa que non se complica e só fai o que lle da placer coma se fora un hedonista. Pero se somos precisos hai que analizar se é un autentico hedonista ou un falso hedonista.
A persoa que está tirada no sofá e non quere traballar está sentindo un placer pequeno pero se lle aveciña un futuro difícil. Durante dez anos non traballa. Pero tempo se lle acaban a axudas, a súa familia se farta de mantelo, queda só e non ten cartos para vivir mais que de un xeito precario. Mentres a persoa que traballou ten unha casa confortable e cos anos poderá xubilarse tranquilamente.
¿Quén é o verdadeiro hedonista?¿Quén pensa verdadeiramente no auténtico placer? ¿O que pensa no placer instantantáneo e pouco duradeiro ou o que pensa o placer a longo plazo e duradeiro?
O que hai que facer para ser un auténtico hedonista é proxectarse no futuro que desexas ter e traballar para conseguilo.
Outros xeitos de entender o placer é tamén identificalo cos placeres intelectuales. Algunhos placeres nos poden traer sufrimento. Por exeplo, se queremos ter moitas riquezas, podemos sufrir por non conseguilas. Pero si nos esforzamos en disminuir a nosa codicia, seremos máis felices. A amistade, as boas conversacións, practicar a sabiduria é o verdadeiro e máis permanente placer, pois no acarrexa dor e sufrimento posteriormente.
4. Ética cristiana
A ética cristiana serve como exemplo de unha ética relixiosa. Como toda ética relixiosa ten unhas normas que se deben seguir para ser un individuo ético. No caso do Cristianismo teríamos os mandamentos, que son normas concretas que debemos seguir como guía moral.
A ética cristiana ten o valor de especificar con normas moi concretas cómo debemos actuar. ten entón unha función pedagóxica sobre todo no pasado, cando a xente non sabía desarrollar a súa propia ética, pois realmente ao final chega ao mesmo tipo de normas que as demáis éticas.
Por exemplo: non matarás, non roubarás....
5. Utilitalismo moral
O Utilitarismo moral dí que o fin da ética e proporcionar maior utilidade a maior número de persoas posibles. As persoas deben actuar de tal xeito que de como resultado os maiores beneficios a maior número de persoas posibles.
Os máximos representantes son Benthan e John Stuar Mill.
O problema do utilitarismo é determinar cal é a maior utilidade para a maioria, o cal xera infinidade de dilemas éticos. Os utilitaristas persiguen a "maior utilidade" ou "o ben da maioria", e dicir, teñen que elixir aquelos actos que teñen consecuencias mais preferibles para a maioria das persoas que se vexan afectadas.
Comentarios
Publicar un comentario